Dinlediğim albümlere nadiren beşin altında bir derece yakıştırırım. Çünkü hemen her albümün farklı bir duygusal duruma veya farklı bir zamana hitap edebildiğini düşürüm. Değişik zamanlarda ve ortamlarda bende terini ortaya koyan müzisyenlerin emeğine saygı göstererek albümleri dinler ve illaki beğenecek bir özellik bulurum. Sanırım biraz da müzisyenleri kıskanıyor ve gıpta ediyorum. Değerlendirmemde de en önemli kıstas her ne şart dahilinde olursa olsun bu albümü tekrar dinlemek ister miyim, canım çeker mi ileriki vakitlerde soruları etrafında şekillenir. Tezat şekilde huzurlu bir kapakla dinleyicisini karşılayan bu kaydı ise tekrar ve de tekrar dinlemek istemiyorum. Yorgunken, enerjikken, gündüz, gece, otobüste, sakin oturma odamda, yemek yerken, uyurken, işte, duşta, sarhoşken, ayıkken, sonsuza kadar sürecek bu kelimeler silsilesinde, hayır bu albümle çok da işim olmasını istemiyorum. Vokaller ahh rastgelelikten malul vokaller kaydın en itici kısmını oluşturmakta. Beynimin ırzını şey ettiler, hakim bey. Bu Japonlar gerçekten de deli. Ha bu albüm progresif çevrelerde çok beğenildi, onu da söylemeden geçmeyeyim. Hep olumlu bakmaya çalışıyorum dedim ya vokalleri bir duymazdan gelebilirsem ki çok zor yafu bi ara Muppet Show'daki Piggy'i duydum, enstrümantal bölümlerin enerjikliği ve tabii ki teknik icrayı dinlemek çok keyifli. Dolayısıyla caz-rock gibi duran bu albümü sevenler de ileri seviye prog kafalar olacaktır. Ama Dream Theater ve Opeth gibi gruplara zar zor alışan benim gibi basit insanlar için bu dinleti çileye dönüşebilir. Büyük bir şevkle enstrümantal versiyonunu bekliyorum.
4,50/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder