Hangi akla hizmet bu albümü yükledim, hangi ara dinleme listeme aldım ve hangi maksatla bir kaç haftadır dinler oldum, bilmiyorum. Karanlık üzerine karanlıktan sonra bünyenin demek ki böyle hafifmeşrep bir müziğe ihtiyacı oluyormuş. Destiny's Child (bayyan grubu ise kıyaslamamak imkansız)'ın dahil olduğu bir janrda ve daha ötesi bildiğin bayağı pop tarzında dahi anca anca B sınıfı olabilecek, Nicole ismindeki tek bir kızcağızın üzerine yükselen ve genel olarak vokalcağızların hiç de özel bir sese sahip olmadığı bir grup PSD. Zaten bu ikinci albümleri negatif eleştirileri kırlarda çiçek toplar gibi kendi sinesinde biriktirmiş. Ardından da sesleri solukları kesilmiş zavallıların. Ama biliyor musunuz, haksızlık ediliyor. Şarkıların neredeyse yarısı single hedefiyle bestelenmişcesine bir iddia gösteriyor. Belki üstüste When I Grow Up, Whatcha Think About That (Missy Elliot sayesinde hiç pişman değilim), Whos Gonna Love You, Halo gibi şaşaalı parçaları dinlemek insanları yoruyordur. Dediğim gibi, müzikte eğlence faktörünü unuttuğunuzda bir bakmışsınız şuursuzca bu tür şeyler dinliyorsunuz. Çünkü bu da bir ihtiyaç. Şarkıların, 80'lere göz kırpan bonusları da dahil ederseniz farklı etkilenimler gösterdiğinin hemen farkına varıyorsunuz. Zira farklı yapımcılar el atmış albüme. Dolayısıyla bir Jennifer Lopez, nasıl bu aralar trance'dan apartma sound pop müziğine hakimse geçmişte de piyasayı kasıp kavuran Timbaland, geleneksel bayan vokal grupları, baladlar girip çıkıyor sound olarak. Tam olarak piyasa için hesaplanmış kesilmiş biçilmiş bir albümün beklenildiği başarıyı gösterememesinin sebeplerini de artık sosyologlara bırakıyorum.
6,75/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder