Hayranlarını Kızıldeniz gibi ikiye bölen bu uzuuun albümle bir Sonata Arctica dinletimizin sonuna geliyoruz. Alışageldik geleneksel power metal soundunu modern bir maya ile boşuna tutturma çabası olarak eleştirilebiliyor. Ama o kadar uzun boylu değil. Çünkü İtalyan soslu çıtkırıldım neoklasik tarza gereğinden fazla eğilim gösterme gibi bir tehlike böyle keskin dönüşle halledilebilirdi ancak. Ayrıca grubun bu albüm çıkıncaya kadarki progresif yaklaşımlarının da doğru bir kerterize sahip olduğu hiç iddia edilemez. Bu çalışma da böyle bir deneme işte. Aslında geçmişlerinden o kadar uzak değiller. Nu metal felan yapıyor da değiller. Böyle bir aşıya ihtiyaçları vardı bence. Yoksa tempo açısından agresif ve balad arasına uzanan geniş bir çeşitlilik sergiliyor albüm. Fakat stüdyoda biraz fazlasıyla oynanmış, eklemeler yapılmış gibi. Bu da bir miktar, az miktar samimiyet sorgusuna sebebiyet verse de kime ne? Böyle eklentiler şunlar bunlar illaki bazı etkilenimleri de dinleyene hatırlatacaktır. Misal The Vice ve takip eden şarkıda Blind Guardian'ın progresif tarzına bir yüksünme durumu var sankim. Ya da içinde akustik gitarın arz-ı endam yapıp kısa bir anda Yunan havası bürüyen garip parça The Harvest'ın modern (nü metal demeye utanıyorum tam da bu anda) grupları hatırlatması.. 80'ler heavy metali bonus parça Out in The Field... En bir nihayetinde dinlemek için özellikle aranıp durmayacağım ama hala bilmemkaç sefer dinlememe rağmen hiç sıkılkanlık belirtisi göstermediğim bir garip albüm bu.
7,25/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder