Ludovico amcamın piyanonun başına geçip adını taşıyan albüme imza atması maalesef kendi enstrümanının başta yaylılar olmak üzere orkestrasyonun altında ezilmesini engelleyemiyor. Başta Clint Mansel'in dramatik yapısına benzeyen soundtrack kıvamında hafiften sulusepken klasik besteler, aslında birbirini tamamlayan bir seyir izliyor. Albüm sanki farklı tempolara bölünmüş aynı bestenin nabız gibi bir atıp bir susmasınsan oluşuyor. Garipsenmesin, modern klasik müziğin genel bir tezahürü bu. Daha minimal bir dokunuşa sahip olan orkestral kısımlar tezat bir biçimde daha başarılı. Özellikle 7. şarkı Brother'a doğru yıtmanan gerilimde somutlaşıyor.Yine de toptan bir bakış açısıyla sanatçının yorgun ve isteksiz bir hal yansıttığını duyumsayabiliyoruz. Hatta başkaları da daha önceki albümlerini tavsiye ediyorlar. Ona göre gardınızı alınız. Üstelik sade piyano gibi bir şey beklerken bu tarz bir çalışmanın karşımıza çıkması bir miktar hayal kırıklığı yaratmıyor değil. Şöyle de bir artısı var:
Sokak aralarında kaldırımlara dikilmiş acınası ağaçları yeşillendirmeyle bir gören ucube anlayıştan geriye görüp görebileceğiniz son heybetli ağaç bu albüm kapağındaki olabilir. Değerini bilin.
7,25-/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder