Modern zamanlarda klasik müzik öldü diye bir tez var. Halbuki diğer türlerle entegre olarak geliştiğini görüyoruz. Ambiyans başta olmak üzere elektronik ile misal. Caz ile hemhali uzun süredir mevcut zati. Bir de folklorün dokunduğu yada folklöre dokunduğu bir ara mamül de varmış. Yann Tiersen için böyle diyebiliriz. Bu albüm de öyle böyle. Ama ruh hali biraz karışık. Neşeli, heyecanlı bir taraf gibi hüzünlü, depresif ve tedirgin bir taraf da sergiliyor, kayıt. Keman sesi çok etkili olsa da piyano başat rol üstlenmiş durumda. Parçalar kendi başına etkileyici. Ardı ardına sıralanınca bir uyum sorunu duyulabiliyor, dedim ya farklı ruh halleri... Son şarkı tüyleri dikelten bir performans. Sonuçta ilk albümün ardından ileriye dönük bir adım.
7,50+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder