Memleketlisi Kirill Kondrashin yönetiminde Moskova Filarmonik Orkestra tarafından kaydedilen bu Şostakoviç kaydı için çok değişik bir ikili seçilmiş. 12. senfoni 60'lı yıllarda bestelenmiş ve Lenin ve 1917 devrimine ithaf edildiği için batı cenahında önyargıyla yaklaşılmış. Stalinist diktanın gazabından kurtulamamış olmasına rağmen niye parti üyesi olur ve bu devrimci işe emek eder? Lenin, Stalin ve Troçki ayrı kişiler ve fikirler değil mi? İdrak edemezler. Belki de gerçekten bir takiye söz konusudur, bilemeyeceğim. Çıkan iş ise öyle kötü felan değil. Senfoninin ilk hareketi geleneksel devrimci marşlara öykünmüş, hareketli, coşkulu ve gergin. Daha ilk dinlemede diken üstünde tutuyor dinleyiciyi. İkinci harekette ise senfonilerde en sevmediğim şeye tanık oluyoruz. Sessizlik, sadece bir enstrüman çalıyor. Bu ani volüm değişikliğini hiç sevmiyorum. Üstelik çok da ağır ve yavaş. Devamı da benzer şekilde açılsa da ismi üzere şafağın sesine dönüşüyor. Çifte bir anlatım olsa gerek, Aurora aynı zamanda devrimin kıvılcımını çakan geminin de ismi. Son bölüm ise bir kutlama anını inşa eder. Ancak bir çekinme, bir duraksama sinmiş gibi geliyor kulağa.
Şosta'nin ilk senfonisi ise 19 yaşında yazdığı konservatuar bitirme tezidir. Günümüzde böyle bir şart düşünülemez herhalde. Zamanında beğeniyle karşılanmış, genç dahi işi görülmüş. Eklektik ve farklı bestecilerden esinlenmenin aşırıya kaçmasıyla da eleştirilmiş. O kadar ayrımın farkına varacak kadar ne kulağım var ne bilgim. Ama karman çorman bir şeyler olduğu bariz belli. Sevdiğim cazvari sesler, klarnet, 1. dünya savaşının ardındaki sahte iyimserlik, revü şov eğlenceliği besteye sızmış durumda. Ama karmaşık, takibi zor ve banal anları da yok değil. Son harekette ise bu karmaşa içinde dikkati ayakta tutabilen enteresanlıklar sergileyebiliyor.
7,0+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder