Murathan Mungan - Dağ

 

Şairin olgunluk döneminin, tabiri caizse durulduğu sakinlediği bir dönemin bilge eseri gibi değerlendirilmekte. Aynı zamanda şair biraz aceleci bir tavırla ürün verdiği şeklinde de eleştirilmekte. Benim dağ metaforunu odak noktasına yerleştirdiği ve gelenekten beslenen bu eserinden anladığım yazarkenki sezgiciliği ve çağrışımları kaybetmeme namına şiirleri  üzerine tefekkür ettiği vakti sınırladığı. Sınırlamak demek hiç üzerine düşünmemek değil elbette.

sakinim içimdeki dağda

nöbetini beklerim

***

Bilginin dağlarında

gökçe evcil tutanak

nice bağlansak birbirimize

köprüsüz nehirler

göçebe tarihten göçebe gramere

bağlanmıyor

geçmişimiz yolumuz

köprü değil araf

ahrete kadar

kim olduğumuz

***

her mevsimin sızısı ayrı

her mevsimin ayrı keçi yolları

***

Kolay mı aşılır

geçilir

affetmenin dağları

kendinden geçmek

kolay mı?

bir bir affetmek

ardında kalan 

ama aklından çıkmayanları

insanın kendine bağışı

kolay mı?

***

talip olduğu rüyayı

bu dünyanın

gözleriyle görenler

öte yanına geçtiğinizi

sandığınız

ırmak

akmıyor, kurak

kapağını açtığınızda

çınlayan boşluk;

ne kuyu kör

ne Yusuf

sizin sandığınız

tuzak

izine yazıldığınız yollara

hırkanız yetmiyor,

ne vardığınız güzergâh

yanıldığınızı geri dönmeye

kapanmasaydı adımlarınız

mümkündü belki

yoksulluğunuzu anlamak

hiç bir yarayı iyileştirmiyor

sonradan seçilmiş, kayıp

bir ezberin hayalini rüya sanmak

***

Bugün de dursun kitap

dağ sussun, yıldız sussun

çağırmasın uzak

içim kırk bir mağara

kaybolsun iplerim halatlarım

kırk biri de kör olsun

dünya çok dünya az

dünya dar

köyde olsam dağa çıkardım şimdi

dinene kadar

gece olsun kurttu kuş bir olsun 

annem olsa kucağına yatardım

bugün de böyle olsun

***