Ünlü caz sanatçısı Miles Davis'in vefatının ardından onun tarafından ve ona ithafen şarkıların derlendiği bu albüme asıl rengini piyanonun başındaki Keith Jarrett veriyor. Basta Pacock ve bateride DeJohnette eşlik ediyor ve albüme de adlarını yazıyorlar, sahne Jarrett'e ait gibi görünse de her iki sanatçının öne çıktıkları serbest alanlara rastlamak mümkün. Ve maalesef bu müthiş performansa Jarrett'in "vokali" de gayet yüksek ve tiz bir sesle eşlik etmekte. Hatta bir ara death metale de merak salıyor. Anladık sanatçının imzası bu egzantirinling ama bu kadar bastırmaya gerek yok. Yada başka bir deyişle diğer albümlerine göre bu kayıtta daha fazla öne çıktığı kabul edilmesi gereken bir gerçek. Ayrıca kaydın prodüksiyonu da çok canlı değil. Müzik ile kulağımız arasında sessizlikten örülü saydam bir duvar var gibi. İlk parçalar teknik olarak bana biraz kompleks geldi. Sonradan albüm neşeli, eğlenceli bir taraf ile yaz akşamları dinlence müziği ve Miles Davis'e veda duygusallığı arasında gidip gelen ama katiyen bu zıtlaşmanın uyumsuzluk yaratmadığı bir seyir izleyerek dinleyeni hoş bir yolculuğa çıkarıyor. 60'lı yılların modern bir yorumu olarak da ayrı bir lezzet barındırıyor.
7,50/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder