Kökenleri nu-metal'e uzanan ama türün sığlığına rağmen her daim saygı duyulmuş grup devirdiği 30 seneden sonra elbette post post'lanarak farklı ama değişik olmayan bir sounda evrilmiş. Yani hala sertler lakin kendilerine alternatif metal tanımı daha uygun düşüyor. Hatta bana sorarsanız bir tık soft bile kalıyor olabilir. Modern rock , nu-metal ve alternatif metal arası gidip geliyor. Dreamy ve değişken vokallerin kimi zamanda tezat gitar ritimlerle karşılaşması orijinallik gibi görünse de bana yeterince progresif gelmedi. 2020'de oldukça ses getiren ve pek çok en iyiler listesinde yer alan bu çalışma bu fikirleri - elektro-ambiyans dokunuşları da unutmayalım- şüphesiz çok iyi sentezleyip ifa ediyor. Yine de albümün tamamiyle beni ele geçirebildiğini söyleyemem zor. Avanguarde şeylere fazlasıyla aşina olunca her şey bana normal sınırlar içinde görünüyor belki de. Dinledikçe güzelleşiyor, yeterince derinleşmese, de hoş bir manzara sunuyor bu göl sefası. Sadece kendini sofistike gösterebilmek için gösterdiği çaba ne kadar inandırıcı, bilemedim. Pompeji, Ohms (niye manic street preachersın böyle) ve daha da fenasi Radiant City (gitar konuşuyor) benim belalılarım.
7,75-/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder