Piano pop rock tarzını da mızmız tonlarda mıymıy vokali de çok sevmem. Bu yüzden grubun en iyi albümü sayılan Transatlanticism'den de aklımda bir şey kaldığını söylemem güç.Yine de bilinçaltımda bir ışığın yansıması kalmış olsa gerek ki şeytan dürttü, bir kayıtlarını daha dinleyeyim dedim. Başta söylediğim tarzlarından pek de uzaklaşmış değiller. Ama ya grup biraz daha popüler tarafa kaymış ya da benim kafam değişmiş bilmem, bu albüm hoşuma gitti. Melodileri ayırt etmeyi bırakın çoğunu oldukça da sevdim. Hatta direkt REM tarzını yakaladıkları aykırı bir şarkıyı da albümde bulmak mümkün. Someday You Will Be Loved en fazla kalbimde yer eden parça oldu. Şarkılar içinde ve birbirleri arasında ilginç geçişler mevcut. Yine de genel olarak tatlı ama hüzünlü bir atmosfer hakim albüme. Tabi ki bir pop basitliğinin de albüme damgasını vurduğunu es geçemeyiz. İlk kez son değerlendirmemde şarkı sözlerini okumadım. Lakin tahminim o ki bir kaç iyi mısra içeriyordur.
7,25+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder