MPB yani Brezilya popüler müziği olarak adlandırılan akım Bossa Nova ve Samba gibi türlerin modernize edilmesinden ibaret gibi görünse de bizdeki özgün müzik ya da çağdaş folk akımlarına paralel gelecek şekilde çok daha zengin bir açılım sunuyor. Chico Buarque de bu türün önemli isimlerinden biri. Ülkesindeki diğer kayıtlarda olduğu gibi kısa ama dopdolu olan bu albüm, yedinci sekizinci kaydı felan olsa gerek. Mavi gözlü ve bembeyaz teniyle klasik Brezilyalılardan farklı görünse de askeri diktatörlüğe karşı olan tavrıyla aynı yerde konumlanarak dimdik bir duruş sergiliyor. Albümün ilginç bir atmosferi var. Her ne kadar tembel yaz havasını solutuyor gibi bir duyguya kapılsanız da her şarkıda farklı enstrümanların kullanımı ve vokal yorumu dinleyeni değişik ve birbiriyle zıt duygulara sürükleyebiliyor. Albümde en çok bir çok sevdiğim albüme ismini veren şarkıdaki dinamik orkestrasyon prostest bir tutumu dinleyene geçirirken başka bir şarkıda hüzne diğerinde tropikal ritimlerin etkisiyle dans edilebilir hafifliğe kendinizi teslim edebiliyorsunuz. Bununla birlikte genel atmosfer mucizevi bir şekilde bütünlüğünü koruyabiliyor. İşte bu yüzden şarkı bazlı değil atmosferiyle bir değerlendirme yapmak daha uygun düşecektir.
7,50-/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder