Bir baştan bir sondan yapınca aradaki değişimlerin tümünü ister istemez kaçırıyorsunuz. Yine de müzisyenlerin, müzik dünyasına adım attıkları kayıtla ( bir süre önce dinlemiş olduğum Ascendancy teknik olarak ilk albümleri sayılmasa da felan filan) son albümleri arasında farkı görmekten büyük keyif alıyorum. Bet sesli melodik bir metalkor albümüyle başlayan yolculukları şu an hiç tahmin edilmeyecek bir şekilde köklere selam duran bir heavy metal soundu ile buluşmuş durumda. Vokali tanımanın mümkünatı yok, hatta bu albüm öncesi ara dönemdeki James Hetfield yakınsamasını da silmek için bir vokal koçundan yardım almış. Ama heavy metal desek de perde arkasında ayakları görünen power metal ile ufak ufak thrash metal ve ayağı geçtim bonbe yapan koca göbeğiyle özellikle vokallerde tam da nakaratta veya hemen öncesinde ortaya çıkan daha doğrusu, gizlenemeyen modern arena rock ( allmusic çok güzel bir şekilde tanımlamış bunu) hayli belirgin. Dinamizmi körelten güçsüz bir prodüksiyon, bestelerin vokal ve enstrüman arasındaki harmonide akıcılığı aksatması, sonucunda ritimle alakası olmadan genelleşen bir orta tempoculuk hissiyatı. Yani bünyede yer yer esnemelere sebebiyet veren bir can sıkıntısı...Albümün açılışını yapan Ihsahn introsu alakasız olsa da belki albümün en canlı, en ruh dolu anı.
6,50+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder