Winterreise'yi o kadar sevdim ki başka bir kaydını daha dinliyorum. O kadar da vaktim bol yani. ironi, ironi,ironi. Kaydı yine Dietrich Fischer-Dieskau seslendiriyor. Aradan bir yirmi sene geçmiş. Bu albümde o kış havasını daha zor hissediyorum. Diğer yandan yıllar Dietrich amcaya yaramış. Müthiş bir hakimiyet ile çocuk oyuncağı gibi seslendiriyor besteleri artık. 66 yılındaki kayıtta kulağa sivri, keskin gelen çıkışlar tamamiylen traş edilmiş. Sanki yapıta kendi yorumunu katmada sınırları zorlayan bir özgüven sergiliyor gibi duruyor. İddialı değilim, klasik musikiden anlamam. Albüm Dietrich amcanın şovuna dönüştüğü için, piyanonun başındaki bir başka emektar Alfred Brendel'in performansına dikkat etme yönünde tetikleyici bir mekanizmayı çalıştıracak her hangi bir dürtünün d'sini bile hissetmedim.
8,50-/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder