Her yeni Iron Maiden albümüyle, eskileri kıyaslayıp heyecana kapılan sadık dinleyicileri bu kayıt karşısında mutlu mesut yüzlerinde tebessümle hayal edebiliyorum. Grubun çok pek çok hayranı olmadığım gizli bir şey değil. Hatta içinde Dickinson vokal tekniğini de içerir eleştirilerim de vardır ki bırakın içimde kalsın. Buna rağmen bu çifte albüm beni de şaşırttı, bayağı bir çifteledi yani. Yeni bir şey var mı, yok. Olmasına gerek var mı, tartışılır. İşlerini iyi yapmışlar mı,evet. Eleştirilecek şeyler var mı,bittabi. Şarkı uzunlukları, tekrar edilen pasajlar ve nakaratlar, vokalin bazı anlardaki tizliği, çiğliği ve uzata uzata söylemesi, şarkıların hep aynı planda inşası, soloların güzel ama dengesiz kullanımı gibi... Sonuçta mühim olan şey ise aldığınız keyfe göre değerlendirmek yapılan her işi. Ne demiş şair: efendimiz acemilik.
8,0/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder