Kafka'nın ölümüne doğru sayfalar yaklaştıkça okumayı yavaşlatarak kaçınılmaz sonu erteleyebilirmişim gibi garip hallere büründüm. Nihayetinde Alman yazarın soğukkanlılığı ile karşılaşmam yine de gözümde bir şeylerin birikmesine engel olmadı. Her insan öldüğü sürece acıklı bir hayat sürüyor.
Brod'a karşı insanları "Tanrı'nın kafasından çıkan nihilist düşünceler" olarak betimliyordu; ama bu onun bazı gnostiklerin savladıkları gibi hain bir dünya yaratıcısı olmadığını, aksine "keyfinin kötü olduğunu" gösterir diyordu. Brod tedirgin olarak bu koşullar altında bizim dünyamız dışında bir umut var mı diye sorduğunda Kafka gülümsüyor ve "Çok umut var - Tanrı için sonsuz umut, ama bir tek bizim için yok" diyordu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder