16 Ağustos 2014 Cumartesi

Till Brönner - At the End of the Day (2010)

Smooth caz hele de vokalliyse oldukça seksapelli ballı lokma tatlısı olabiliyor. İşin bir kenarı keskin bıçak ya aynı zamanda tam da içinde büyük bir çuvallama potansiyeli biriktirebiliyor. İş dışında hiç bir şeye konsantre olamadığım, bronşitimi geçiremediğim ve ıssız evime geç döndüğümde bir şeyi alıp başka bir şeyin üzerine koyacak halim mecalimin kalmadığı bu günlerde bu albümün tümüyle cover parçalardan oluşup oluşmadığını dahi araştırma gayretini sarfetmeyeceğimi söylemeliyim. Human'ı duydum Coldplay miydi neydi, şarkının aslı kadar vasat bir yorum. Beck'den dinleme fırsatı bulduğum Everybody's Gotta Learn Sometimes aslının güzelliğine erişemiyor. Bence bu albümdeki diğer şarkılar da yeniden yorum. Sadece altyapıdaki ayrıntılı müzisyenlik değil ama zaman zaman şarkılara göre değişen vokal de bunu böyle işaret ediyor. Bu sayede vokalin asıl, gerçek sesini duymuyoruz ki duyduğum kadarıyla cazın iç gıcıklayıcı hali olarak nitelendirdiğim hemi smooth hemi de vokal popcaz türüne artı bir şeyler katacak bir renge sahip değil. Diğer bir deyişle popüler şarkıların cazi yorumlamaya tabi tutulduğu bir şeyler dinlenmek isteniyorsa eminim bu sanal alemde daha iyi şeyler bulunabilir. İsim istemeyin cancağzım benden, ütü bekler beni, yarın doktor randevusu alıp akşam Beirut'a uçmak gerek. Yemek hazırlayıp yerleri viledalamak, çiçekleri sulamak (mecazi anlamda değil), balıkları beslemek, renklileri çitelemek, bulaşıkları yıkamak, off şiştim bir de film izlemeyi düşünüyordum bu gece, en iyisi bir şişe şarap açayım kendime.
Yine de berbat değil elbet, And I Love Her, We Said It All hoşbeşlediğim şarkılar oldu.

6,25/10

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder