Porcupine Tree vokalisti aynı kulvarda solo çalışmalarına üçüncü albüm ile devam ediyor. Ve oldukça ses getirmiş durumda bu çalışması. 70'lerin prog rock'ını kendi tarzıyla yeniden icra ediyor aslında. Değişik değişik adlardaki orglar, piyano, saksafon gibi enstrüman zenginliği, uzun parçalar ve bu parçaları oluşturan kimi zaman uyumsuz alt-bölümler. Hepsi tanıdık değil mi? Vokal de bildiğimiz o yumuşak, duygusal atmosferik tonlardan çok da farklı bir özellik göstermiyor. Yine de o uzunca süre, 54 dakika, boyunca gayet hoş ve keyifli vakit geçireceğinizin teminatını verebilirim. Müzisyenlik, vokal, düzenlemeler, türe hakimiyet vese vese her şey iyi de unutulan mühim bir konu var aslında. İyi bestecilik, o da. Bir kaç bölük pörçük melodiyi aklınızda tutabilirseniz kendinizi şanslı addedebilirsiniz. Yani bu haliyle biraz elitist bir tavır mı var diyeyim, ne diyeyim şimdi. Niyet mi okumuş oluyorum? Yoksa bu progresif rockçıların üzerine yapışmış haksız bir yakıştırma mı?
7.50-/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder