Power metal albümleri tekrar dinlediğimde değişen koşullar altında belli bir hayal kırıklığı yaşıyorum. Demons and Wizards'da yaşadığım şokun daha zayıf bir versiyonuna grubun bu başyapıtını dinlediğimde de gayet yaklaşmış durumdayım. Demek ki kişisel konjenktürüm post-metalik bir şeyler üzerinden cereyan ediyor bu aralar. Bu kadar bıdı bıdının özeti şu: Çok seviyordum ediyordum da şu an o kadar değil vesselam. Aslında albüm üzerine oldukça kafa yorulduğu çok açık. Besteler ağırdan ağırdan epik, hafiften hafiften progresif düzenlemelerle zenginleşmiş durumda. Konuk sanatçılar korosu müthiş iş çıkartıyor. Hatta Farewell gibi bir şarkı ete kana bürünebiliyor destek sayesinde, kısa bir an Blind Guardian bile oluyor hani. Mesiyanik Abyss of the Void ile ürüne ismine veren şarkı Land of the Free en güzel şeylerin somutlanmış haliyle göz dolduruyor. Diğer şarkılar da özellikle nakaratlar sayesinde ve belki de mikrofonun başına yeniden geçen Kai Hansen etkisidir kim bilir, halbuki sonradan kendi grubu olarak Primal Fear'ı kuracak Ralf Scheepers'a da kötü diyecek adamın vay haline, bayanlar diyebilir ama, hep bir melodinin taçlandığı anları dinleyiciye sunuyor. Diğer yandan inceuyuz olduğum için ve tiz vokale biraz kıl olmamdan kaynaklı ah şuna gerek yoktu, hmm burada bu çığırış ı-ııh gibi ufak çekincelerimi kendime sakladığımı belirtmeden geçemeyeceğim. Neyse, modern daha doğrusu post modern zamanların daha bilinçaltına hitap eden sert müziğine kıyasla bu tür biraz daha bana havai ve gerçeklikten kopuk geliyor artık. Yine de hala herkesin olduğu kadar benim için de Gamma Ray'ın en kral albümü.
7.75/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder