Daha bir kaç hafta önce ilk albümünü dinlediğim grupla bu albümü çıkaran grubun aynı olduğuna inanmak hayli güç. Özü korurken o kadar farklı bir yöntem izliyorlar ki. İlk albüm stoner etiketini monolitik bir şekilde 60'ların hard rock müziğine yaslanarak elde ediyorken bu albümde de benzer bir medidatif etkiyi dinleyiciye hissettirmek istedikleri aşikar. Albüm bir hippinin Tibet'ten Ortadoğuya otostop çekerek yaptığı ters bir yolculuğa benziyor. Hindu ve Arap mistisizmi Hristiyan ikonografisi ve batıniliğiyle birlikte tersyüz edilerek ortak bir prizmadan süzülüyor sanki. Bu da ilk albümdeki daha metalik ve yavan bütünselliğin tersine bazı anlar havada kalan bir eklektizme işaret ediyor. Yani ilk şarkı bayan bir vokalin seslendirdiği Budist bir mantradan ibaret, tekrar tekrar yinelenen kutsal sözler aslında. o kadar müzikal olmayan bir müzik ki. O kadar albüm dışı ki ve o kadar dinledikten sonra o kadar bu albümde olmayı hakeden bir girizgah ki. Albümdeki favorim 4. parça Sinai ise başlangıçdaki tedirginlik veren sessizliğin ardından hacıların arafatta yankılanan lebbeyk ile başlayan telbiyenin tekrar ve tekrar hem huşu hem de ürperti verecek bir haliyle yer almasıyla oldukça etkileyici Asıl şaşırtıcı olan ise kayıt kalitesi olarak biraz boğuk olan bu alıntının devamındaki söz pasajında vokalin bu telbiyeye yakın tonu kullanması. Zaten albümde kullanılan viyolonsel, tef vesair yerel çalgıların da etkisiyle hem bu şarkı hem de yerel melodilerin etkisindeki Haqq al-Yakin (son şarkı) kanatlanıp ele avuca sığmıyor. Görece geleneksel diğer parçalar da bahsi geçen farklı enstrümanların yanısıra bas gitarın yılanvari kıvraklıkta icrası sayesinde hiç de geleneksel stoner kıvamını tutturamıyor.
Kısacası bu albüm çıtaları yükseltiyor ve grubun ilerdeki istikameti konusunda dinleyeni beklenti haline sokuyor.
8,25/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder