Ludwig van Beethoven - Klavierkonzerte . Piano Concertos Nos. 1 & 2 (Krystian Zimerman / Wiener Philharmoniker 1993)

Piyano konçertosu demekki sadece yalın piyanodan oluşmuyor, sadece bir kademe daha az ağırlığı hissedilen orkestranın piyanoya eşlik etmesi anlamına da geliyormuş. Evet, başrolde piyano var, soldaki sakallı arkadaş (birkaç sene önce olsa amca derdim, heh he) da başında. Üçer bölümden oluşan iki konçerto var. 18 dakikadan oluşan ilk kısım klasik müzik içinde orjinallik sunmasa da hırslı, iddialı bir yapıya sahip. Hem piyanonun hem yaylı çalgı ağırlıklı orkestranın bir kaç noktada ilgi uyandırdığı söylenebilir. Ama diğer bölümlerle hafızada kalıcı olamama gibi bir problemde ortaklaşıyor. Yavaş ve ağır Lagro kısmında sadece piyano değil kreşendonun sağlandığı yaylı orkestral bölümler bile yumuşak bir zerafet sergiliyor. Üçüncü kısım ise konçertonun en renkli anlarına sahip. Piyano ve orkestra genelde hoptempo birbirini tekrarlayan melodileri takip ediyor.
2. Konçerto da ise sanki orkestra biraz daha yol gösteriyor gibi. İlk bölümde piyano kromatik inişli çıkışlı nota dizilimlerine sıkça başvursa da , belki de  ilk konçertoyu daha çok dinlememe bağlı olarak, beni cezbedemiyor. Orkestral kısımlar ise Disney kayıtlarını hatırlatıyor. İkinci kısım gelenekte olduğu gibi yavaş bir tempo izliyor. 2.Konçerto'yu da ilki gibi eğlenceli bir bölümle kapatıyoruz.
Tercih ettiğim dinlendirici azcık romantik duyguları çağrıştıran besteler yerine çeşitliliği sergileyen bu konçertolardan keyif alabilmek için biraz dikkati toparlamak gerekiyor. Özellikle ikincisinde bu dediğimi yapmayarak albüme girmeye, alışmada zorlansam da şöyle gözlerimi kapatıp yafu keyifliydi hoştu diyebilmeme hiç bir engel yok. İlginç bir iki nokta: Bu bestelerde Mozart ve Haydn etkisi hissediliyormuş. 1. Mozart 2.Haydn, iki nokta sayılır mı?

7,50+/10