Klasik bir klasik albüm. Yani çıktığı yıllarda yarattığı hengameyi her ne kadar anlasanız da o rüzgarın o fırtanın içinde kendinizi hissetmiyorsunuz. D-Beat de denen hardcore akımının kurucusu bu grup punk ile metalin sentezini elde ediyor. Keskin ve sert gitar soundu thrash metali andırıyor. Ancak hatırlatırım yıl 82. Daha thrash yeni yeni filizleniyor. Bateri tam gaz, tıpkı kısa besteler gibi aynı formülayı takip ediyor. Şarkılarda metali andıran diğer bir öğe de güçlü ancak kısa riflerin ve proto-solo diyebileceğim gitar tıngırtılarının da varolması. Vokal ise bağırış çağırış şeklinde, yine kısa mısralar sosyal içerik yüklü. Sound olarak zayıf kalan punk'ın tavrını metal müziğin sertliği ile harmanlayarak sunan grup, dinleyicisine ikram ettiği bu iki kere rafine olmuş eseri ile kudurtmanın eşiğine getiriyor. Çünkü sadece yarım saat sürse bile bu hız bu debriyaj dinleyene kafa göz dalıyor. Protest and Survive, Children and Children kafi gelmediyse, Free Speech for the Dumb'da iki ayak iki kol bir kafa şeklinde dayağınızı yerken bu gruba fizik kanunları işlemiyor mu diye düşünürken bulabilirsiniz kendinizi. Büyük bir lakin var burada, şimdi eleştirilerimizi sıralayalım: zamana karşı yenik düşmemekle birlikte bugün yaratmış oldukları o devrimi o tahrir meydanını anlamak kimilerince güç olabilir, zira karakteristik özelliğini meydana getiren sert tavır ve sert sound şu internet çağında çok kolay bulunabilir şeyler. Diğeri de ben şarkılarımı azcık ele avuca gelir şeyler olarak severim, öyle 1,5 dakika bir rifi ucundan azcık tattır,sonra tamam bu kadar yeter de, ı-ıhh, ve tabi ki hardcore vokal tarzı, arka arkaya yarım saatcik sürse bile bir noktada yetiyor aga .
7,50/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder