Özellikle progresif rock/metal albüm değerlendirmelerinde başkalarının etkisinde kalıyorum ister istemez. Çünkü hemen her albüm büyük bir ilgiyle karşılanıyor, ayın elemanı, yılın heyecanı, yüzyılın klasiği gibi sıfatlarla layıklandırılıyor. Ben ise bir gariban, bu şamatayı anlayamıyor bir kenarda he he iyi galiba demek zorunda hissediyorum kendimi. Genesis'in ikinci albümü için de benzer şeyler hissediyorum. Ama artık cepcesur bir şekilde söyleyebilirim. Kimsenin beğenmediği ilk albümlerini bile bundan fazla sevdim. Tamam burada artık progresif rock, folk, fantastik hayaller, naiflik, akustik çalgı çeşitliliği, senfoni, şiirsellik içiçe geçiyor. O tarzın soundunu belirliyor albüm. Ama gitar yerine org liderlik ediyor şarkılara. Gitar da bir garip zaten 12 telli. Ve vokalde hala Phil Collins değil Peter Gabriel var. Hareketli ve melodik olduğu ölçütte dinlenebilir anları yok değil elbette. Tam tersine ezgilerin altı çizili olsa da hani, beni yeterince sarsmadı. Bir dahakine inşallah.
6,75/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder