Four Tet mahlaslı sanatçının bugüne kadar hiç bir albümünü dinlememişim. Burial ile hemhal olduğu ölçüde teklilerini bilmişim, o kadar. İşin aslı Burial'ı da hayalperest nostaljik ambiyans sınırına çektikçe Four Tet'e karşı bir antipatim oluşmuştu. Bu onuncu albümü de sözsüz üst kümede elektronik parçalardan oluşuyor. Bir yandan minimal tekno bir yandan da ambiyans arası bir hatta salınmakta. Beklediğimden daha somut karakterleri var parçaların. Hatta neşeli, güneşli ve renkli yüzleriyle Baby ve Teenage Birdsong umutlandırıyor. Yine de albümde çocuk sesleri, zil çıngırtıları, su damlacıkları, serçe çığırtıları kısacası dreamy atmosferik klişeleri duymak mümkün. Ve kaydın gerisini dinledikçe umudumuzun kısa çöpü çektiğini görüyoruz. Kaydın sonunda da bu ambiyans oluş, meditatif bir hale bürünerek hoş ama boş huzurlu bir duyguyu uyandıra uyandıra sönümleniyor.
6,75/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder