Okra namındaki tekliyi dinledikten sonra sesi dejenere edilmiş primitif, sert ve vurucu parçalarla devam edeceğini boşuna sanmışım, arkadaşın. Bir kaç etkileyici çalışma dışında (New Magic Wand, Puppet, Whats Good, I Dont Love You Anymore) daha güneş ışığına uygun düşen, müziğin omurgasını hip hop'u terk etmeksizin modern soul eksenine kaydıran bir prodüksiyon ile dinleyicisini karşılamakta. Bu da şaşırtıcı bir şey değilmiş, vasıtasıyla üne kavuştuğu önceki uzunçaları Flower Boy'un bir nevi devamıymış atmosfer bakımından. Sıkıcı noktaya düşürmeyen ama mutlumsu, dreamy atmosferi dengeleyen arka sesler yapımcı kimliğini ele veriyor. Hakeza bu denge bir ayrılığın yada hayalkırıklıkların izlerini taşıyan sözlerle de vurgulanmakta. Belki bestecilik açısından değil ama sound çeşitliliği, dahi: uk garage beati, piyano, sayko synthler, zilyon featuring sanatçı, elektronik altyapı, albümü defaaten dinleten ve dinledikçe yeni şeyler keşfettiren bir unsur. Nakarata dayanan popüler besteciliğin dışında bir yol izlemesi de cabası. Yine de ben RYM sitesinde dinleyiciler tarafından verilen puanlar neticesinde 2019 senesinin en iyi albümü seçilmesini anlayamayacağım.
7,25/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder