30 Kasım 2014 Pazar

Progenie Terrestre Pura - U.M.A. (2013)

Dinleyeceğime dair bahsini geçirdiğim Britanya black metaline göz atmadan önce son uğrak noktam geçen sene nispeten ses getiren İtalyan bir grubun ilk çalışması oluyor. Sözleri de İtalyanca olan bu çalışma albüm kapağında da vurgulamaktan kaçınmadıkları gibi uzay çağının müziğini yapıyor. Her zaman müzikte sentezleme yöntemi olarak da vücut bulan deneyselliği sevdiğimden bahsetmişimdir. Nasıl küp kübik resimleriyle Picasso'yu resim bilgisi kıt bir amca olarak değerlendiremezsek ki sanatı bir ya da bir kaç adım ileri götürdüğüne şüphe yoktur, müzikte de  avangart işlere girişecek kişilerin  belli bir türün zemini üzerinden sağlam duruş göstermeleri gerektiği şeklinde bir inanca sahibim. Kendileri bu kaidenin black metal olduğunu ileri sürüyorlar. Başa dönelim, NASA'nın yuğtupta da dinlenebilen gezegen seslerini yayımladıkları günden beri artık ürkünç uzay soundunun müzikal taklitlerinin beni tatmin edebilmesi oldukça güç. Ve bu tür ambiyans albümün tüm makyajını oluşturuyor. Vokaller ise boğaz pastili verme ihtiyacı güdecek kadar hastalıklı. Sadece katmanlara gömülü vokal değil, aslında tüm albüm tür içinde alışık olmadığımız dijitallikte tınlıyor. Black metal kısımları özellikle ataklara giriştiği anlarda oldukça başarılı ki bu da ucuz bir politika. Yine de şarkıların sıkıcılığa düştüğü anlarda ruhu şenlendirebilesicesi ( TDK çatlasın) uygun bir zamansal tercihi işaret ediyor. Fakat arkadaş, bence sağlam bir şekilde durması gereken zemin olan black metalin , sadece ruhu değil işleyişi, ifası, oldukça sallantılı. Atmosferi, soloları, şarkıların karakterini düşününce bir o kadar etkin modern progresif metal unsuru öne çıkıyor. Sonuçta grubun ve yaptığı müziğin ilerisini net göremiyorum.

7,0+/10

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder