Matt Elliott - Only Myocardial Infarction Can Break Your Heart (2013)

Bu sıralar kaliteli albümler şans eseri dinleme listeme sızmış durumda. Onlardan biri de depresif folk kulvarında akustik gitarinı bas vokaline katık eden yılların emektarı Matt Elliott'un bu son yapıtı. Kendi diskografisine göre bile biraz ayrı bir yerde duruyormuş. 17 dakikalık fevkalade açılış parçası The Right to Cry pek kendi stili değilmiş, deyoolar. Onu bunu bilmem. Düzenlemesi, ekip işi müthiş kotarılmış, vokalin mıymıy ettiği diğer folk çalışmaları melodi zenginliği ile ezip geçen bir yapıt bu. Bahsedildiği kadar depresif de değil üstelik. Melodramatik daha uygun bir deyim. Bir de kesinlikle chamber klasik tadı veren, Penguin Orchestra ya da uzaktan Tindersticks dinlerkenki keyfi aldım, çapraşık da olsa tam sevdiğim gibi yıpranmış sinirlere iyi gelen bir huzur anlayışı hakim albüme. Hani vinyl'i al, işten gelince akdeniz tınlayan akustik gitarı, kemanı, piyanoyu, perküsyonu (ahh kaotik bir şekilde üstüste değil, hepsi kendi rolüne zamanında bürünüyor) ve tabi enstrümanlara yer verip dinleyiciyi boğmaktan sakınan vokalin lezzetini döndür de döndür. Tabi şöyle sahibinin sesi bir gramofon almak lazım önce. Hani neredeyse tek başına onu yaptıracak güçte. Bu kadar heyecanla bazı sözler sarfediyorsam boşuna değil. Her zamanki halim de değil. Gel gelelim bu albümü muhteşemlik payesinden alıkoyan şeylere. Çok çok ve inanın çok kez dinledim. Ve çoğu albümde olduğu gibi özellikle bazı şarkılar ilk günün heyecanını ileriye taşıyamadı. Ayrıca bir albümü bonus parçaları ile değerlendirmek ne kadar doğru olur bilmiyorum ama yapıyorum. İçlerinden birisinin ismini kesinlikle zikretmem gereken All of Our Leaders Are Sociopathic, Criminal Monsters Who Should Be Locked Away Far From Any Kind of Power for the Good of All Humanity yani liderlerimizin tümü insanlığın genel hayrı için her tür güçten uzak tutmak amacıynan hapsolunması gereken sosyopat suçlu canavarlardır diye çevirmemin sakıncası olmayan ve tespiti cukkadanak otura; olduğu bu iki bonus parça ki Matt ağbinin başka bir projesine ait oldukları için ambiyans ve deneysel bir dışavurum ile albümün genelinden farklı bir havayı yansıtıyor (azmettim, bu cümleyi anlamlı bir şekilde bitireceğim...), işte bu ve bu sebeplerle albümün dinleyici ki burada benim, üzerinde yarattığı izlenimi yaralıyor. Kısacası durum bu.

8,50+/10