Death metali ihmal ettiğim kanısına vararak şefkat üstüne şefkat göstermeye karar verdim. Beğenim belli, melodeath. O da melodik, en arabesk versiyonu. Ama gün olur süpriz olur, bir progresif çalışma, bir oryantal etnik bi şi, hoşlanırım yani. Uzun upuzuuun bir isme sahip olan İsveçli grubun çıkış albümü de bu vesileyle kucağıma düşürdüğüm kurbanlardan biri. Melodik death diyelim hadi. Amma ve de lakin thrash da ele avuca geliyor hani. Lakin tam bir saat ve 12 şarkı, kafa ağrıtmaya yetiyor. Daha doğrusu besteler So Grim So True So Real ya da Branded by Iron gibi örnekler dışında birbirine çok yakın. Başkalarının pek sevdiği the Crown mensubu vokal ise bana hiç yardımcı olmuyor. Albüm boyunca thrash rifleri, yer yer bateri atakları parıldayıp parıldayıp sönüyor. İlginçtir gruop yavaş şarkılarda daha bir başarı gösteriyor sanki. Ya da ben onları sevdim, ne bileyim.
6,25+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder