Şarap gibi yıllanıyor bu albüm, daha bi çekici olmuş, güzelleşmiş, yanakları al al, işveyi cilveyi öğrenmiş, maşallah, Allah sahibine yani bizlere bağışlasın. Özellikle bana erken dönem Tiamat ve Lake of Tears gibi grupları hatırlatan bir gotik metal soundu ile sonradan benimseyecekleri atmosferik (bir kez daha Pink Floyd demeyelim artık, değil mi?) rock çizgisini progresif ismini taşıyan bir yatakta aşna fişneye bulaştıran grubun bu çalışmasında parça bazında ufak tefek kusurlar bulunabilirse de genel anlamda dişe dokunur bir eleştiri getiremeyiz. Şarkı şarkı incelemeye de gerek yok, yazmaktan yorulurum vallahi. Ama işte ne bileyim, bazen bu sessizlik/gürültü kontrastı ya da progresif rock ve ham doom metal atmosferinin uyumu daha iyi işlenirmiş gibi geliyor. Ya da şahsen Far Away'in vokal partisyonlarını basit buluyorum. Diğer yandan bayan vokalin geri de kullanılmasının kattığı ayrı tadı, güçlü yürek dağıtan rifleri, genelde vokalin ağır dinamizmini (zıtlık aslında) de unutamayız. İlginçtir Angelica, Hope, Eternity'ler, Cries on the Wind fibi şaheserleri içeren bu dramatik albümü dinlerken bir kaç yerde 80'ler post-punk bile geldi aklıma. İşte bu noktada da yeter gayri dedim. Başka bir Anathema'ya geçelim Zira kış Anathema'ya çok yakışıyor.
9,25+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder