Penguin Cafe Orchestra isminde bir grubun beyni sayılan müzisyen hayata veda edince aynı proje ismi azcık değiştirilerek oğlu tarafından devam ettirilmiş. Yapılan müzik ise sözsüz minimal ve bol tekrara dayalı, kemanların, viyolonselin ve piyanonun baskın olduğu bir tür pop-klasik. Nasıl pop caz diye bir şey varsa bu da pop (dum tıs anlamında değil, daha kolay dinlenirlik kastediliyor burada pop derken) klasik, kitabi tanımlamayla chamber pop-imiş. Dinlerken bünyeye verdiği hissiyat mutluluk ya da huzurdan ziyade böyle çok şükür gördüm geçirdim unumu eledim dolaylarında seyrediyor. Melodi olarak unutulmaya yüz tutmuş acı imgesi de oluşuyor akılda. Lakin hiç bir zaman arabeskliğe dökülmüyor ifadeler.İlginç bir hoşnutluk doygunluk hali uyandırıyor insanda. Çok şükür dedim ya. Enstrüman çeşitliliği de normalde sıkıcı noktaya varacak besteleri ayakta tutabiliyor. Bunda yer yer latinimsi ezgilere başvurması da önemli bir etken. Bununla birlikte piyano gereğinden fazla ritmi zorluyor. Bir süre sonra besteler benzer bir formülayla inşa edildiği için albüm aynileşiyor. Ancak bu tespit albümün sahip olduğu güzel bir background müziği olma özelliğini zedelemiyor.
7,50/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder