Katar katar geçen trenlere yine geç kalmışım. İsmini az çok hatırladığım grup bu albüme kadar 7 albüm yapmış ve tanışma şerefine nail olduğum bu sekizincisi bende dokuz puanla hızlıca ve güçlüce bir açılış yaptı. Neden bu kadar geç kaldım diye oturup ağlayacak değilim. Grup için getiren tanımlamalarda benzeştiği gruplar şöylece yazılıp çizilmekte. Sisters of Mercy, Godspeed You! Black Emperor, Nick Cave, Solstafir, Anathema, Ennio Morricone. Bu beşi benzemez, altı oldu ya neyse, nasıl bir albüme sığar diye düşünceniz varsa valla yapmışlar, pek anlamadım. Tonla konuk sanatçı ile birlikte , Gaahl, Vincent Cavanagh, Tribulation'dan J.Hulten vd., nasıl oluyorsa oluyor, oturaklı tumturaklı bir sound oluşturabilmişler. Amerikana gotik duygusallığı üzerine inşa olmuş hayli dramatik, inişli çıkışlı besteler daha ilk dinlemede dinleyeni alıyor , bir tokat atıyor, odanın öbür tarafına taşıyor. Ancak bu çeşitlilik ve genişlik yüzölçümü boyunca yayılmış, dinledikçe anlıyoruz ki derinlik sağlanamamış. Bestelerin popüler bir anlayışla inşası ve denenmişliğin tekrarı kolayca dinleyeni sarıp sarmalasa da kötü yanı da şu ki, çabuk da bıktırmakta. İşbu sebep, başlangıçtaki dokuzdan geri adım atmak şart.
8,50-/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder