Satyricon hiç bir zaman ayıla bayıla dinlediğim gruplardan biri olmamıştı ve Volcano sonrasında da takibi bırakmıştım zaten. Biraz haksızlık ettiğim ortada. Bu ilk uzunçaları dönemin black metal ruhunu karakalem albüm kapağının da yansıttığı gibi başarıyla yansıtmakta. Synthler ve gitar ve dörtnala giden çıstıraklı bateri soundu sayesinde karanlık çağlarda tekinsiz yerlerde, örneğin albüm kapağındaki o kalenin çevresinde -taktım bu kapağa :), geziniyor hissini bütünüyle yaşayacaksınız. Ama , olmazsa olmaz amalar da mevcut. Nekro, primitif kalite black metale yakışmakla beraber bir düzey prodüksiyon burada iyi olmayı hakediyor. Müthiş atmosferik rifler tekrarlanıyor, çok güzel. Yalnız parçalar biraz kopuş anına, bir kreşendoya ihtiyacı hissettiriyor. Onun yerine huzurlu akustik folk pasajlar aralara giriyor. O ayrı güzel, bu ayrı güzel. İçiçe geçmeleri konusunda ise entegrasyon sorunu var. Gitarın cızırdamaları ve bazı bateri atakları melodiyle birleştiğinde erken dönem Burzum geliyor biraz aklıma. Akustik ve folk dokunuşlar da grubun kendi imzası olarak üzerine ekleniyor. Biraz iltimas geçerek notumu veriyorum.
8,0-/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder