Neige'e geçenlerde mektup gönderdim. Dedim ki gittiğin yol, yol değil. Dream pop-shoegaze sularında boğulacaksın, aynı duyguları gitarın teline sertcene vurarak, bateriyi tıngırdatarak da yaratabilirsin. Metalci geçmişini unutma. Tamam ağbi dedi. Kerata, sonunda bu albümü kaydetmiş. Gerçekten de enstrümanlar daha canlı ve hmm parlıyorlar. Vokalde ise black ve shoegaze karma eğitime geçmiş. Japonyada'ki intihar ormanında kayıp ruhların ötesinde orman ruhları (kodama) üzerinden doğa ve insan birlikteliğinin imkanlarını sorgulamak gibi ciddi bir konsepti açımlayan albüm sound olarak grubun ilk dönemlerine yakın bir yerde duruyor. Lakin bu konsept ve sound kardeşliği nostaljik duygular içinde geçmişe bir ağıt olmaktan daha derin bir anlam ortaya koyuyor. Lafı evirip çevirmeden söylersek depresyondan öte umudu da taşıyan olağan insanlık panoraması hissediliyor. Vokalin hayalperest durumlara kaydığı anda müziğin görece canlılığı çok da hoşuma giden bir tezat oluşturmuyor. İtiraf etmek gerekirse Alcest işleri yoluna koyarken, örneğin albüme adına veren giriş şarkısı grubun en iyi bestelerinden ve devamındaki şarkı da oldukça sıkı bir motife sahip, işte bu şarkılardan sonra şunun farkına varıyorum ki, grup artık beni o kadar da etkilemiyor. İnsan kaç yaşına gelirse gelsin değişmeye devam ediyor. Biliyorum ki dinlediğim hiç bir zaman Alcest beni hayalkırıklığına uğratmayacak. Yine de dediğim gibi böyle bir kayıtla bile içimde bir şeyler hareket etmediyse (tamam bir kıpırdanma olmadı değil) o gruba karşı ilgimi kaybetmeye başlamışım demektir.
7,75-/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder