Müzik camiasını ikiye bölen, seveni kadar nefret edeni de bol bir merhaba albümü bu. Ben de böyle durumlarda yaşadığıma benzer bir süreci tecrübe ediyorum tekrardan. Sevgiye dönüşen bir nefret. Tabi her parça için değil. Dinledikçe kabak çiçeği gibi açan kaydın 24 dakikalık son parçası hep iğrenç ve iğrenç kalacak. Amma diğerlerinde daha ilk dinlememde çirkince ilginçlikte bir kıvılcım hissetmemi müteakip defaatlen sabırlı dinleme sonrası , kulakları kesen jiletin yavaş ve sürekli sesi gibi duyumsanan keskin gitar tonlarına, çığırtmalara, çığlıklara, rastgeleliğe rağmen, bittabi post rock estetiğini de düşünürsek acı ve umami bir lezzete dönüşen yaşadığım öznel gerçeklik inkar edilemez. Tür ise art noise rock, yaratıcılıkta üst nokta. Tüm şarkılar kusurlu ama tüm şarkılar kalbe hitap ediyor. Şizofren, öfkeli, asi ve ümitsiz ve geçmişe özlem duyan bir kalbe. Provokatif modern sanat tahrikliği.
7,25/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder