Vokali sebebiyle beni zorlayan gruplardan biridir AC/DC. Bu sebeple Accept'e de bir türlü başlayamamışımdır adam akıllı. O kadar yırtıcı olmasa da bu saygı albümündeki performanslar o efsanevi vokal tarzına yaklaşmaya çalışıyorlar. Bunu tam anlamıyla başaramamaları da iyi bir şey zira o seviye, dedim ya, bir kaç şarkı neyse de albüm boyunca beni gererdi. Burada da kadrosu oturmuş gruplardan ziyade karışık müzisyenlerden teşkil bir insan topluluğu tarafından parçalar icra edilmekte. Vokaller tabi parça başına çalışıyor. Kimleri görüyoruz, Sebastian Bach (Skid Row), Joe Lynn Turner, Jack Rusell (Gret White), Kevin Dubrow (Quiet Riot), Dee Snider (Twisted Sister), Lemmy (Motörhead) gibi hard'n heavy'nin ağır isimleri başta olmak üzere aynı kulvarın hasadamlarını.Şarkıların çok da değişmemesi ve asıllarını bu sebeple geçememeleri önemli bir etken olsa (yine de her sanatçı kendine ait bir şeyler katmış) da aynı ruhu sergileyip gayet eğlenceli anlar yaşattığı da doğrudur. Ayrıca bu sayede AC/DC'nin Back in Black, TNT, Highway to Hell gibi hitlerden çok daha fazlasına sahip olduğuna tanık olma imkanını yakalıyoruz. Ben biliyorum da zaten bilmeyen de öğrenir vesselam. Yalnız Thunderstruck gibi bazı önemli parçaların da es geçildiğini görüyoruz.
7,0+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder