Klasik cazın şaşaalı günleri sona ermiştir 70'lerin ilerleyen yıllarında. Türün önde gelen isimleri de doğal olarak arayış içine düşeceklerdir. Miles Davis'in sonraki dönem eserlerinden biri ama 80'ler kadar füzyona bulaştığını söylemek güç. Bu arada kendimi hatırlatayım. Tür olarak klasik yada post-bop'un sıkı hayranı değilim, Miles Davis'in de ki belki de cazın en büyük ismi addedilir. Caz kabul edelim fazlasıyla kültürel belirlenimcilik eseridir. Bu yüzden dünyada kendi ezgilerini caz ile birleştiren pek çok müzisyenin de cevap vermesini teşvik etmiştir. 60'ların ardından dedim ama işin esprisi şu, buradaki parçalar daha önceki albümlerine girmeyen hani utanmazsak artık diyeceğimiz parçalar. Bu eserde Waune Shorter, Herbie Hancock, Dave Holand, Chick Corea gibi her biri kendi namını yürütmüş müzisyenlerle birlikte biraz daha ağır kanlı ve güvenli bir yol izlendiğini duyuyoruz. Benim kararım ise şu, parçalar güzel başlıyor ama ilgiyi ayakta tutmakta zorlanıyorlar. Genel kanı ise eski parçalar olmasından mütevellit biraz da, iyi olduğu noktasında. Sound olarak da albümün ilk tarafı daha eski model, son tarafı ise daha laytve o dönemin güncelliğine yakın. Garip olan ise bonus parça albümün en iyisi.
6,75/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder