Nostaljik bir değeri halen bulunsa da 2000'lerdeki müzikal dejenerasyonun gölgesi bu kayda da yansımış. Şarkıların geneli genelde genel olarak eh dinlenilir tarzda. Gitar işinin ve bazı atakların günümüzün kısır döngüsünde gayet keyifli anlar da sunduğu olabiliyor. Bir anda Manga havasına girip kafa karışıklığı yaratsa da Dönmen Lazım'ın içgelişimi bu yönde güzel bir örnek. Hatta bu vesileyle kendi içinde tezatlık içeren ilginç şarkılara bir yandan nostaljik duygular uyandıran akustikası ve nakarattaki irkiltici sözleriyle Salıncakları da gösterebiliriz. 90'ların epik Anadolu rock besteleri de eksik değil. Değil ama kronolojik olarak bu noktadan sonra hem fazlasıyla başka şarkıları hatırlatan bir riff, bir tekrarlar içermesi hem özgünlüğünü ve heyecanını çoktan yitirmiş olması türü gerçekten de zorluyor. Kısacası Haluk Levent'in en güçlü yapıtı değil, sonuçta sanatçının 11. albümüdür. Müzik dışında günümüz konjenktüründe yani haır günlerinde ise sonuna kadar arkasındayız efendim.
6,75-/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder