Floating Points elektronik müzik ile meşgul iken Pharoah Sanders caz alemlerinin taçsız krallarından biridir. Londra Senfoni Orkestrasını anlatmaya, tarif etmeye gerek yok. Güçlerini birleştirip böyle bir albüm yapıvermişler. Modernleşen klasik müziğin bir kolunun elektronikle, bir kolunun da caz musikisiyle haşır neşir olaraktan hibrid eserler ürettiğini biliyoruz. Dolayısıyla bu iki kol spiritüel bir düzlemde minimalist bir anlayış çerçevesinde ve deneysel elektronik bir kurguda icra edilmekte, bu kayıt aracılığıyla. Türler karmaşası hiç yok, her şey pek güzel entegre. İlk başta Sanders'in ağırlığı varmış intibasını alsak da bu projenin konsept bestecilik babında asıl sahibinin Floating olduğunu kısa sürede anlıyoruz. Klasik müzik namına süregelen arp nağmeleri dışında ki onlar da Floating'e ait,pek az şey bulunabiliyor. Arada bir gelen ama 6. parçada zirve yapan yaylılar LSO'nun tek katkısı. Hülasa, heyecandan uzak, ağır abi modunda, dinlendirici, entelektüel bir birikim gerektiren, gevşetici bir terapi özelliğinde, konsept anlayış çerçevesinde bir hikayenin kurgusunu sergileyen sinematek bir eser ile karşı karşıyayız. Belki de insanların geçen sene ihtiyacı böyle sesler duymaktı, bilemem ama çok çok beğenildiğini okuyoruz. Estetik olarak hakikaten de etkileyici bir çalışma olduğu tartışma götürmez. Hem minimalizme kuşkuyla yaklaşan, hem de bu aralar pataküte şeyler dinlemeyi canı çeken biri olarak beni gerektiği kadar etkilemediğini de belirterek yazıyı sonlandıralım.
6,75+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder