Grubun en tumturaklı, oturaklı, uyumlu, su gibi akan belki de en iyi çalışması. Ya da onlardan biri işte. Black metal sonrası dönemden bu albüme kadar dinlemediğim tonla çalışması var ve son yıllardaki çalışmalarına istinaden o yıllardaki eserlerin bana daha fazla hitap edeceklerine inanıyorum her nedense. Yani Axioma oralara kronolojik olarak en yakın albüm. Avangartuluk adına darmadağın, her türden eklektizmin çorba yaptığı yapıtlardan ziyade ana bir temel üzerinden yükselen çalışmaları daha bir sevmekteyim. Bu kayıt da sınırda. Hakimiyet kaybolmamış ama iddiasını da kaybetmemiş. Yine de bazı parçaların orasından burasından kırpıp kısaltmak isterim. Diğer yandan progresif yapı inşası çok leziz. Eh doğal olarak akılda kalıcılığı zayıf, parçalar hem çeşitlilik gösteriyor ama albüm tek parçaymışçasına bir bütünlüğe de sahip. Hoşa gidecek bazı enstantaneler: clean vokalin duygusal katkısı, aniden depreşen thrash atakları, gitar tonlamasından öteye giden Opeth tınısı (ki bu albüm için dozajı azaltılmış derler).
8,50-/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder