Karanlık caz üstadlarının son yapıtı yine güzel dakikalar vaat ediyor ama o kadar da değil. Bir kere yavaş tempoda sessizliği de bir enstrüman gibi kullanmaları takdire şayan. Bu besteleri nasıl akılda tutup çalabiliyorlar bu disipline hayran kalmamak elde değil. Atmosfer yine ilk dakikalarda kana karışıyor , boğmuyor da. Hani biraz ambiyansa janrına yakın bile diyebiliriz zorlarsak. Karanlığı estetik güzellikle ve ferahlıkla birleştirmişler. Bazı anların neredeyse romantizme yakın tadlar sunduğu sözkonusuyken önceki albümlerin karanlığına bizi sürükledilerini canı gönülden söyleyemeyiz. Yine de saksafonun ipeksi tonla dansı iç gıcıklayıcı bir deneyim sunmakta. Sonlarda bir kaç şarkı hariç akılda kalıcılık ise zayıf.
7,50-/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder