Uzun zamandır bu kadar beni yoran bir albüm olmamıştı. Cidden, içine girebilmek için zaman gerekiyor. Sonrasında meyvesini alıyorsunuz ama benim için kafi gelmedi. Son dönemde post-rock yönündeki tür değişimine dur demekle kalmamışlar, bayağı erken dönemlerinin sludge ruhunu hortlatmışlar bu albüm aracılığıyla. Ama ortada bir sentez söz konusu. İlk dönemlerinin kaotik hardcore atakları yerine son vakitlerinin ağır atmosferik basıncı tercih edilmiş. Dolayısıyla bana azcık fazla gelen bir drone tekrarı mevcut. Altyapıda pastel de olsa renklendirmenin duyulabildiği Fire Is the End Lesson delişmen riffi, ezici ritmiyle birlikte favori şarkım. Albüme nadir renk veren şeylerden biri de farklı elemanların şarkılarda vokal yapıyor olması. Heyecanla dinlemeye başlayıp bir süre sonra umarsız kaldığım bir çalışmaya dönüştü. Lakin son bir kaç albümdeki gizemci değişimden hoşlanmayanlar tarafından olumlu duygularla, kucak dolusu sevgiyle karşılanmış.
7,25+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder