Önünde imza kuyruklarını gördüğümüz şairlerden Ahmet Telli'nin bu eseri, aslında kitaplarından derlenmiş şiirlerin bir araya getirilmesinden oluşuyor. Okuduğum baskısı 1998 tarihli. Sonraki baskıları güncel şiirlerini içerir mi bilmiyorum. İtiraf etmek gerekirse bu kitabı biraz da tanıma amacıyla bilgisayarımdan okudum. Çünkü tarzına karşı şüpheler büyütüyordum içimde en basit tabiriyle. Okuduktan sonra da kitabı, içimdeki şüpheleri giderebilmiş değilim. Yılmaz Odabaşı gibi solda atan yüreğini romantizm ve lirizm ile birleştiren tarzları kendileri için bir noktaya kadar orijinallik taşısa da ve elbette okuyucunun göğsünde dalgalanmalara yol açan bir duygusallık doğursa da sonraki özenen genç şairlerde bu tarza sıkça rastlamak, pek iyi bir şey değil.
Bazı mısralar, bazı şiirler alıntıladım. Aşağıdadır.
xxxx
Yoruldum yoruldum yoruldum
Gereklilik kipinde yaşamaktan
xxxx
Tarih de kekemeleşiyor bazan
Ki o zaman aşktır tek bilici
Aşksa yürümek gibi bir şey
Duyabilmek kuşların gelişini
xxxx
Bütün köprüleri dinamitledim ve geldim işte
Bir kente girmemiz nasıl gerekiyorsa öyle
Apansız çıkmalısın karşıma
Ki unutulmuş
Bir karşıçıkış olmalı dünyaya
Seninle her karşılaşmamız
GİTMEK
Bu vadideki karanlığı
ve büyük soğuğu düşün
B. Brecht
Gitmek. Bir hançeri inceltip
Okyanusa daldırmak isteği
Ya da düşebilmek atlasların
Dışına ki ey kalbim
Yalnızsın bu yolculukta da
Gitmek. O kaos duygusu, aklın
Sarsıntılarla yorgun düşüşü
Bilincin kamaşması belki de.
Rehin bırakılacak bir şey yok
Unuttuklarından başka.
Gitmek. Bir büyü gibi saran
Ağrılar yumağı, kışkırtılmış
Düşlerdir ki sen şimdi
Esirgeme kendini kalbim
Kederin o derin yalnızlığından
xxxx
Hiç kimse bir aşkı
Onarmaya kalkmasın
Kaybedilmeye değer
En güzel anında bitirilmişse eğer
KALBİM UNUT BU ŞİİRİ
Uğuldayan ve hep uğuldayan
bir orman kadar üşüyorum şimdi
yanlış rüzgarlar esiyor dallarımda
yanlış ve zehirli çiçekler açıyor
Kanımda kocaman gözleriyle bir çığlık
Su ve ses kadar beklediğim
ne kaldı geride, bilmiyorum
uzanıp uyumak istiyorum gölgeme
ve sarınmak o kocaman gözlerin
uğuldayan rüzgârlarına
Bir acıyı yaşarım ve zehrinden
çiçekler üretirim kömür karası
uçurum kadar bir yalnızlık
yaratırım kendime, atlarım
Anısı yoktur küçük rüzgârların
Yapraklarım yok artık kuşlarım yok
büsbütün viran oldu dağlarım
ezberimdeki türküler de savrulup gitti
ömrümün karşılığı kalmadı sesimde
sesimde yalnız ormanların gümbürtüsü
Yanlış, daha baştan yanlış
bir şiirdi bu, biliyorum
ve belki ömrümüzün yakın geçmişi
bu kadar doğruydu ancak, kimbilir
Kalbim unut bu şiiri
xxxx
Bu kent kuşların intiharını umursamıyor artık
ve göğsüm buz kesmiş bu üşüten yalnızlıkta
xxxx
Hiç özlemedim seni
Özlemek dostluktandır
dostluğundan öte bulmalıyım seni
xxxx
Biraz da serüvendi yaşamak
belki yatkındı büyük yolculuklara
ki serüvenler daima büyük aşklar
ve büyük yolculuklarla başlar
xxxx
Suların sesini dinle şimdi
ormanın fısıldayışlarını
usulca yarılıyor dağların göğsü
bir aşkı dinlendirmek için
xxxx
Adımdan gayrısını bilmiyorum.
7/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder