Çok da müziklerini baştacı yapmamakla birlikte kabul edelim, Dani çığırdığında özellikle kreşendolarda bir Allah'ı görüyorum (töbe töbe), ardından cehennemin yedi kat dibine iniyorum. O kadar güçlü yane. İlk çıktıklarında sadece senfonik black-gotik kırması soundlarıyla vampirik romantizmasıyla bir ekol yaratmamışlardı. Asıl güçlü öğesi Dani'nin kendine has cırtlak vokalleriydi. Bir onlar vardı bir de Dimmu. Zamanla sıktığından mıdır bilinmez popülaritesi gittikçe azaldı grubun. Son dönemlerini hiç dinlememekle beraber hala bugünün ekstrem metali içinde ayrı bir enteresanlıkta durduklarını tahmin edebiliyorum. Vakti zamanında çok da eleştirilmişlerdi. Sadece black metal'i değil metal ruhunu satmışlardı çünki. Havuzlu jakulili evlerinde pimp may rayd hastası rep kültürü müdavimi insancıklar gibi poz veriyorlardı. Eh olacak o kadar. Blekçi bir adamdan hayır işleri beklemek asıl tirajikomik olmaz mıydı bir sorun kendinize? Neyse post-modern zamanlar geldi, herkes ve herşey cılkı çıkıp unutulana kadar konuşulur oldu. Şükür ki güzel yapıtlar ve şarkılar bıraktılar arkalarında. Yine başa dönersek grubun baştan sona dinlediğim tek albümü bu ve hala da favori albümlerim arasında yer almaktan uzaktır. Zira albüm biraz ağır, sert, vokale çok yaslanıyor. Sık sık değişen ritim ve melodiler yoruyor. Aslında bunlar binlerce insanın bu albümü grubun en iyisi olarak seçmesinin sebebi. Ama kafa lazım kafa bu kargaşa ve gürültüyü kaldırabilmek iççin. Yine de süper hissi ve gaz bir parçanın adını saymadan geçemeyeceğim. Dusk and her Embrace.
7,25+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder