Doksanlar çocuğu olarak doksanların bittiğini bilecek kadar olgun olduğumu düşünüyorum. O günlerdeki büyük gruplar geçmişlerini tekrar yad ettiklerinde aynı etkiyi doğal olaraktan yaratamayacaklardır. Bu son kaydıyla bugünlerde ülkemizde de konser veren yada bir kaç güne verecek olan, o kadar uzağım ki konserlerden, o eski günlerin enerjisini bu kayıtla bizlere geçirmeyi başarıyor. Bu yüzden pek çok dinleyen 2006 Med'ten sonraki en iyi albümü olarak ilan etmiş durumda bile bu albümü. Fakat ben aynı yerde durmuyorum. Kendi tekrar eden ritimler, slogan nakaratlar beni eskisi gibi cezbetmiyor. Yine de rock namına bugünlerde doğru düzgün bir şey olmaması yine umutları bu eski gruplara bağlatıyor. Onlarda eleştiriler doğuracak bir performansla dahi olsa alınlarının akıyla çıkmasını başarabiliyor. Bu manada ben bazı rifflerde sertlik namına yeterince cesur davranmayıp bir kaç parça da kendilerini durdurduklarını görebiliyorum. Ayrıca doksanlardaki kötü bir geleneği de devam ettiriyorlar. O zamanlar albümlerdeki şarkıların pek çoğu vasat olur, kaydı bir kaç iyi parça taşırdı. Burada da bazı istisnai lahzalar olmakla beraber albümün ikinci yarısındaki performans düşüklüğü, albümün 1 saati aşan süresi de dikkate alındığında, oldukça göze batıyor. Modern synth tınılarıyla elektronik müziğin kıyısına dirsek atan bir grup olarak remiksler beklenti yaratsa da yer verdikleri üç remiksin sadece birisi ilgi çekici olabiliyor.
7,0/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder