Hakaret etmek niyetinde değilim ama hani baba rock diye bir deyimi vardır ecnebilerin, Erkin Koray'dan, Cem Karaca'dan bahsetmiyorlar hayır, içi geçmiş babaların dinlediği rock musikisi kastettikleri. İşte bu albüm için bu minvalde dede rock tanımı cukkadanak oturuyor. Progresif rock dediler de farklı ritim ve bir kaç solo dışında ona da tam anlamıyla ikna olamadım. Ya da fazlasıyla avangard şeylere maruz kaldım. Vokal kısımlardaki melodiler ise bir miktar çocuksu gelmekte kulağa. Son şarkıdaki şiya şiya nağmesi albümün bitişini müjdelemekte. Sevmedim demiyorum ama niye bu kadar sevildiğini bu albümün işte onu pek anlamıyorum.
6,0+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder