Mikrofonu bu albümle birlikte ipeksi sesiyle Roy Khan devralıyor. Albüme geçiş albümü demek de zor. Çünkü vokalle birlikte progresif/power metal'den kopmamak şartıyla radikalimsi değişiklikler göze çarpıyor. Keyboard sonraki albümlerdeki dozajlarda olmamakla beraber neoklasik makamında ağırlık kazanmaya başlıyor. Özellikle vokalin gevşek ve yayvan söyleme tarzı, arkadaki baterinin ritimlerini baltalıyor. Tam da bu noktada bu ahenksizliğin suçunu bir miktar prodüksiyona yükleyebiliriz diye düşünüyorum. Kaçınılmaz şekilde pek çok şarkı unutulmaya yüz tutuyor. Bir kaç istisna var elbet: Parting Visions ve Siege gibi.
7,0/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder