Grubun tarihinde iz bırakan müzisyenlerin bir araya geldiği bu son kaydın çıkış şarkısı Bu Düzen Yıkılsın'ı duyunca eh, eski günlerin gölgesinde kalıyor, nakarattaki kaba slogan biraz rahatsız ediyor, yine de fena değil demiştim, üzülerek farkına varıyoruz ki albümün belki de en sağlam şarkılarından biri imiş. Haksızlık etmeyelim, hemen hemen her parçanın iyi bir yanı var, zayıf yanı olduğu gibi, Sur'da rifler , Ogün'ün vokali iyi, Pride'da eski günlerin havası yansımış ama asla o günlere ulaşacak güçte değil, Revenant deli başlıyor ama o ana kadardan tamamıyla farklı gruuvi/modern havalarda ve o hava neredeyse brütalesk ve doom diyebileceğimiz Sensiz'e bağlanıyor. Sevmedim. Maymunlar Gezegeni ile hareketleniyor ve bereketleniyoruz. Damn the War da eskilerin ruhunu taşıyor lakin o kadar melodik de değil, soloları da özlemişiz diğer yandan, Dünya ilginç bir şekilde etkileyici bir yorum, Sonsuz'u seven biri olarak spiritüel Ödenmez'i yine ağırlıklıkla sözlerinden dolayı beğenmedim ve Seek and Destroy yorumunu da gereksiz buldum. Dinledikçe bir nebze beğeni artsa da genel olarak dağınıklık sergileyen bir yapıt şeklinde özetlenebilir. Pentagram ne yapmak istemektedir, nereye varmak istemektedir, kafam karışmıştır zira değişime karşı bir kaç adım geriye atmıştır.
6,75/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder