Bu sene oldukça ses getiren dönüşüyle Judas Priest karşımızda. Kabul etmek gerekirse ilk dinleyişler iç açmasa da bir süre sonra albüme ısınıyorsunuz. Ve kanınız kaynamaya başlıyor. Çünkü grup son yıllardaki aheste ve ezici rifflerle bezeli tarzını terk edip tekrar enerjik geçmişine dönüyor. Elbette ohara ohara bir beste yok, elbette özgünlük namına bir şey katmıyorlar. Yalnız sert müzikte son yıllarda unuttuğumuz bir özellik olan eğlenceyi, eğlendirmeyi bizlere tekrar hatırlatıyorlar. Yaş yetmiş iş bitmiş gibi bir deyimi yetmişlik delikanlılar duruşlarıyla bozuyorlar. Benim bile bazen metal müziği kafam kaldırmamaya başlamışken, takdir edilesi bir cevap olarak bu albümü yüzlerimize yapıştırıyor grup. Ve evet yılın yarısı bitti ve 2018 albümlerine yeni başladım. Yeni müziklerle bağlantımın gittikçe zayıfladığı da doğrudur. Buna yaşlanma belirtisi diyorlar.
8,0--/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder