Savatage gerçekten de ve hakikaten de kaliteli bir heavy metal yapsa da ve bu halleriyle kendilerini çok da sevmek istesem de ve pek çok bestesi buğulu ve romantik duygulara hitap etse de böyle arkaik, böyle eski ve böyle eksik bir tarafları var ki tam bağrıma bağrıma basamıyorum. Albüme adını veren süper şarkıda olduğu gibi nwobhm tarzı çifte gitar atağı gibi hareketler bekliyoruz bazı anlarda. Yoksa şarkının başlangıç anındaki duygusallıkla ne kadar bağdaşır, tartışma konusu. Ha, solo ile birlikte şarkı tas tamam oluyor. Aslında devamı da benzer bir formülü güzelce işliyor He Carves His Stone, vokal biraz daha yırtıcı bir hale bürünüyor nakaratta. Vokal demişken yeni bir isim mikrofon başına geçiyor. Ve fena değil. Lakin bu noktadan sonra şarkıların büyüsü de bozulmaya başlıyor. Aleladeliğin sınırlarına gerileme mevcut. Piyanolu sözsüz parçalar da yerini buluyor. Conversations Piece'e kadar bu durum devam ediyor. Bu şarkı da nostaljik ve naftalin kokulu olsa da şık hareketler sergiliyor. Ardından da hit olmasa bile kalburüstü parçalar ile devam ediyor ve kapanışa varıyoruz. Sanki bir tık slow parçalar nicelik üstünlük sağlamış durumda. Ben severim ama bu baladların daha vurucu olmasını da beklerim.
7,75-/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder