Önceki albümde uyandırdığı heyecanı bir türlü anlamadığım kardeşimizin ikinci albümü çok daha belirgin melodiler üzerinde yükseliyor. Z neslinin paradigmalarını oynattığı şeylerden biri de elbette pop. Bunun en başat göstergelerinden biri de bu albüm olsa gerek. Elektronik altyapının sterilliği duyguların sahiciliğini zedelemekte örneğin. Bununla birlikte bestelerdeki egzotik müdahaleler kayıt süresince ilgi alakayı uyanık tutmakta. Hatta neredeyse albümün tamamı farklı bölümlerden oluşan uzun bir progresif şarkı gibi. Ya da post-modern çağın duygusallığını temsil eden bir soundtrack. Post-pop gibi bir tanımı icat etmenin vakti geldi sanırım. Not: kaydın ortaları gerçekten sağlam.
7,50+/10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder