The Cure - Three Imaginary Boys (1979)

The Cure' ün çıkış albümü kimilerince ayrı bir albüm bile sayılan Abd baskısı Boys Don't Cry'ın gölgesinde kalsa da gayet şirin ve tatlı bir albüm. Eleştirel olmak isteyen elbette bir şeyler bulacaktır. Gitar soundu cılız misal. Ama etkileyici parça eksikliğinden söz edilemez. Grubun dramatik imajının aksine gayet eğlenceli bir performans ile karşı karşıyayız. Ve olabildiğince amatör..

7,0/10

Sodom - Persecution Mania (1987)

 1985 tarihli kısa albümünü takip eden ilk uzunçaları Obsessed by Cruelty tavsiye olunmaması sebebiyle bence de es geçilmiştir. Hemen takibindeki bu albüm black-thrash janrı için örnek teşkil edecek olgunlukta bir eserdir. Soluksuz bir agresif tutum benimsemişler, bununla birlikte soloları da ihmal etmemişlerdir. Diğer yandan kirli punk tarzı Motörhead'i de anımsatmıyor değil. Ki bu etkilenimin aslı Motörhead'e ait Iron Fist şarkısında zirve yapması da rastlantı değil. Ayrıca amansız temposu Marduk'un tank resimli kaydını da hatırlatmıştır. Biraz çeşitlilik olsa iyi olurmuştur.

7,50+/10

Hermann Hesse - Doğu Yolculuğu

 Yarı gizli bir cemiyetin parçası olarak kendi amaçlarını gerçekleştirme hedefiyle mekan ve zamandan azade bir doğu yolculuğuna çıkan ekibin bir üyesinin kaleminden çıkar eser yazarın postmodern ve mistik eğiliminin izlerini taşıyor. Bir süre sonra hizmetçilerinin kayboluşuyla birlikte grup üyeleri arasına kuşku ve güvensizlik tohumları yeşermeye başlar ve sefer başarısızlığa uğrar. Sonrasında bu seferin ve cemiyetin tarihini yazmaya karar veren ekip üyesi bu hezimette parmağı olduğunu idrak eder. Biz de okuyucu olarak aslında yazar olmanın ve bu yolda üretebilmenin zorluklarını temsilen bir alegori eser okuduğumuzu anlıyoruz. "Edebiyat kahramanlarının, yaratcılarından daha canlı ve gerçek olduğu" Hesse'yi artık gönül rahatlığıyla sevdiğim yazarlar arasına katabilirim.

Ezginin Günlüğü - Dargın mıyız (2005)

 

Sözlerin aksine gayet yaz albümüdür kendileri. Hatta fenalık geçirdiğimiz yazın ekstra sıcak günlerine yakışıyor. Dinlemiş olduğum bu albümler neticesinde solo albümlere de imza atan grubun hasadamı Hüsnü Arkan'ın sesinin müdavimi olmadığımı söyleyebilirim. Farklı farklı isimler olsa da bu tür bir müziğe kadın vokallerin yakıştığı kanısındayım. Kaydın bir kaç parça dışında ki eleştirilecek yanlara da sahipler, güçlü ve başı çeken şarkıların yoksunluğu da sözkonusu.

6,75-/10

Ustad Saami - East Pakistan Sky (2021)

 İnsanoğlu pek garip, şu kaydı dinleyip huzur buldum diyenler var ki kendi öz kültüründe de bu hislerin tercümanı olma olasılığı yüksek olasılık olasıdır. Benim ise bayağı az dinleyebildiğim albümler arasında yerini aldı. Sebebi de drone müziği sevmiyor olmam. Beyine duraksız bir iğneli saldırı. İster müslüman ister hindu ister sih olsun, ister Hindistan ister Bangladeş ister de burada olduğu gibi Pakistanlı. Hepsi kendi ilahilerini de söyleyebilir ama müzik aynı , çünkü özlerinde aynılar. Biraz hani zorlarsak Anadolu coğrafyası gibi. Bizim ilahilerimizi besleyen kaynaklardan biri de Bizans kilisesidir ya. Nihayetinde Asya'nın alt kıtasındaki o antik medeniyet drone müziğin de öncüsü olmuş. Üstad'ın 2019 tarihli kaydı çok daha etkileyiciydi diye düşünmekteyim. Yalnız albüm kapağı çok şık olmuş.

5,50/10

The Comet Is Coming - Trust in the Lifeforce of the Deep Mystery (2019)

 Siyahi duyarlılığa sahip füzyon caz eserleri pek reveçta. Ben de üst üste arka arkaya öte beriye pek çoğunu dinliyorum. Biraz da itiraf etmek gerekirse yorulmaya da başladım. Bu albüm de o ayarda bir kayıt. Derin baslar, elektronik tınılar, fütüristik göndermelerle o tür içinde kendine bir yer edinebilmiş bu kayıt. Baskın ama benzer dans edilebilir melodiler de zenginleştirici öğesi nazar boncuğu olmuş. Zangır zangır titreyen Birth of Creation, saksafonla dans punk bir şarkıya imza atılır mı sorunsalına cevaben Summon the Fire, hız konusunda hayli iddialı Super Zodiac benim dikkatimi çeken delişmen parçalar. Bununla birlikte daha sakin, otantik, moody parçalar da eksik değil. Yine de kaydın kendine özgü bir enerjisi olduğunu söylemek mümkün.

7,75/10

Leprous - Malina (2017)

 Progresif metalin gerilerde bırakması sebebiyle belki de grubu tanımak için en iyi seçim değil Malina. Belki de zaten benim için progresif rock/metal mayınlı bir alan. Ya da modern , elektrikli dokunuşlarla da pek aram iyi değil. Artık nedendir bilemem ama umut ettiğim kadar benlik çıkmadı ve bu beni üzdü. Bu albümde olmasa da Slave yorumunu severim zira. Ama şimdi düşünüyorum da mükemmel kopuşa kadar da kendini çok tekrar eden bir parçaydı. Grup esasen köklü bir geçmişe sahip, mensupları karizmatik ve bayağı da bilinir olmuşlar. Falsettolu ses rengi alameti fabrika atölye vokal Einar kadar eski bateristleri de pek iki ünlü. Neyse albümün ilginçtir ortaları daha bi şenlikli. Mirage ile çok güzel bir zirve yapıyorlar. Önceki kayıtlarına dair midemde kelebek yuva yapmış.

6,75/10

Björk - Fossora (2022)

 

Björk'ü çok özlediğimden ara ara eski şarkılarını döndürür olmuştum. Bu son albümün ardından ki iki sene geçmiş yafu, güncelliği yakalayamıyorum, hala sesi keyif veriyor vermesine de albüm melodi fukarası kalmış. Akılda kalıcı, yürek dağlayıcı hemen hemen hiç bir şey yok. Sözler de mantar felan. Yine kendine özgü bir icadı tekrarlamış, avangard düzenlemelere kulak kesiliyoruz daha çok. Duruş olarak Vespertine tarzı hissediliyor. Sonuç olarak kesmedi abi, kesmedi işte. Yalan mı söyliim. 

7,0/10